Piemont – rys historyczny

Treny były zamieszkane przez ludność praktycznie od zarania ludzkości, a dokładnie od Neolitu (młodszej epoki kamienia). Od 220 w. p.n.e było tu strategiczne centrum imperium rzymskiego na szlaku wiodącym na podbój północy. Między III a I w p.n.e postawało wiele miast jak Augusta Taurinorum (Turyn), Epoderia (Ivrea), Hasta (Asti), czy Alba Pompeia (Alba) oraz ważne szlaki komunikacyjne w kierunku Alp i Morza Liguryjskiego.

Po upadku cesarstwa było to miejsce licznych starć i najazdów: Wandalów, Gotów, Cesarstwa Bizantyjskiego, by potem przejść pod władanie Longobardów (od 586 r.) i dalej Franków (Karola Wielkiego) w 773 r. W tym czasie nastąpił podział terytorialny Piemontu, wyłoniły się niezależne ośrodki władzy oraz narodziły się ważne i wpływowe centra kościelne (liczne klasztory, opactwa, które kontrolowały spore fragmenty terytorium).

W XI w. ma swój początek dynastia Sabaudów (Savoia), która odegrała olbrzymią rolę nie tylko w historii regionu, ale również całych Włoch. Pierwszym potomkiem tej wpływowej rodziny był hrabia Sabaudii Hubert I Białoręki. Jego syn – Oddo, dzięki małżeństwu z dziedziczką z Turynu – Adelajdą rozpoczął ekspansje terytorialną na regiony Piemontu. Pełne opanowanie terytorium zajęło tej wpływowej rodzinie całe wieki, bo dopiero w XV w. (po wielu wojnach z Francją i Hiszpanią) zostało utworzone Królestwo Sabaudii-Piemontu. Zjednoczenie Piemontu przypominającego dzisiejsze terytorium nastąpiło w XVII w. – najpierw po przyłączeniu Marchesato (Markizat) Saluzzo (po przejęciu od Francji), a następnie Monferrato. W 1720 r. region był częścią Królestwa Sardynii (pod panowaniem Sabaudów) ze stolicą w Turynie.

Reggia di Venaria Reale, Turyn, Piemont, Włochy
pałac la Reggia od strony ogrodów

W XVIII w. Francja ponownie próbowała odzyskać swoją władzę w Piemoncie tym razem pod dowództwem Napoleona. W 1801 r. trafił pod panowanie Francuzów (oprócz rejonu Nowary, która została włączona do Republiki Cisalpińskiej).

Palazzo Carignano, Turyn, Piemont, Włochy
Palazzo Carignano w Turynie – siedziba pierwszego parlamentu Włoch

Od 1814 roku wrócił pod panowanie Sabaudów i stał się ośrodkiem zjednoczenia. Ważną rolę odegrał w całym procesie Wiktor Emanuel II, władca Królestwa Piemontu i Sardynii, powołany przez niego premier Camillo Cavour oraz Giuseppe Galibardi, który stanął na czele wojsk. Po wojnach z Austrią do Królestwa Piemontu i Sardynii dołączyła Lombardia, tereny środkowych Włoch, Królestwo Obojga Sycylii (do którego należało południe półwyspu wraz z Sycylią). W 1861 roku powstało Zjednoczone Królestwo Włoch ze stolicą w Turynie, na czele którego stanął koronowany na króla Włoch Wiktor Emanuel II. Dalej w 1866 roku została przyłączona Wenecja, a dopiero w 1870 roku Rzym (co poskutkowało rozpadem Państwa Kościelnego oraz przeniesieniem stolicy Włoch do Rzymu).

Okres Pierwszej i Drugiej Wojny Światowej był (podobnie jak dla całych Włoch oraz Europy) momentem tragicznym i burzliwym. Podczas bombardowań ze strony aliantów ucierpiał Turyn, liczne zakłady produkcyjne, a w takich miastach jak Alba i Val d’Ossola narodziły się pierwsze strefy wolne od okupacji faszystowskiej.

Po Drugiej Wojnie Światowej kwitł przemysł: Fiat, Olivetti oraz przemysł tekstylny w Bielli. Przyczyniło się to do rozwoju włoskiej gospodarki oraz zmian o charakterze socjalnym. Na skutek ciągłego wzrostu zapotrzebowania na siłę roboczą nastąpiła znacząca migracja ludności z południa półwyspu. Z czasem jednak znaczenie przemysłu spadło i nastąpił rozwój takich gałęzi gospodarki jak turystyki i sektora usługowego. W 2006 roku Turyn był gospodarzem Olimpiady Zimowej, która nie tylko rozsławiła miasto na świecie, ale również powstały nowe inwestycje, w tym budowa metra, czy szybkiej kolei (Freccia Rossa) łączącej stolicę Piemontu z Mediolanem (podróż 148 km trwa 54 min.).

Więcej informacji o Piemoncie:

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.