Zastanawialiście się ile form, ile barw może przybrać czekolada? Właściwie nieskończenie wiele. Jedynym ograniczeniem jest nasza wyobraźnia. Mogłam się o tym przekonać podczas festiwalu czekolady CioccolaTo’ w Turynie. Od 22 listopada do 1 grudnia stolica Piemontu zamieniła się w prawdziwe królestwo słodyczy pobudzając apetyty nie tylko najmłodszych, ale również dorosłych. Sercem imprezy był przepiękny barokowy plac San Carlo – przestronny, otoczony eleganckimi kamienicami z charakterystycznymi dla centrum Turynu arkadami. W XVII w. gościł tu targ oraz sklepiki rzemieślników, a dziś przyciąga przede wszystkim klimatycznymi starymi kawiarniami, pięknie udekorowanymi witrynami cukierni oraz różnego rodzaju imprezami.

Na piazza San Carlo dotarłam w ostatni dzień festiwalu. Po sobotnim śniegu nie było już śladu, słońce świeciło zachęcając mieszkańców i turystów do wylegiwania się na specjalnie na tę okazję zaaranżowanej plaży. Pod parasolami, na wygodnych leżakach skosztowałam kawałka chleba posmarowanego czekoladą. Z resztą, nie była to jednak jedyna okazja to degustowania różnych smakołyków. Po obu stronach placu wyrosły liczne stoiska zarówno małych rodzimych producentów, jak i globalnych gigantów. Krążąc między namiotami nie mogłam oderwać oczu od wielkich i ciężkich tabliczek wypchanych po brzegi orzechami laskowymi, prażonym ryżem, czy wściekle ostrą papryczką. Zachwycałam się pralinkami finezyjnie zawiniętymi w kolorowe papierki, czy pięknie udekorowanymi bombonierkami. Podziwiłam czekoladową pizzę (w końcu jesteśmy we Włoszech!) i choco kebeb, który cieszył się niemałym powodzeniem. A ponieważ święta Bożego Narodzenia zapasem na festiwalu nie mogło zabraknąć świętego Mikołaja! Czekoladowa rzeźba wyszła spod dłuta włoskiego rzeźbiarza Andrea Gaspari i przez cały okres targów można było ją oglądać w namiocie organizatora, gdzie odbywały się liczne spotkania z producentami słodyczy. Każdy mógł zapisać się na bezpłatne degustacje, laboratoria pod okiem mistrzów chocolatier, zajęcia przygotowane z myślą o najmłodszych uczestnikach festiwalu.

Ze wszystkich atrakcji mnie jednak najbardziej zainteresowała fabryka czekolady. Obok namiotu honorowego gościa CioccolaTo’ 2013 – Wybrzeża Kości Słoniowej, największego na świecie producenta ziaren kakaowca – piemoncki producent słodyczy Silvio Bessone postanowił przybliżyć proces wytwarzania sławnych pralinek Giandutiotti. Ich nazwa pochodzi od mieszanki gianduia, której receptura powstała w drugiej połowie XIX w. Stworzył ją turyński cukiernik Michele Prochet, który postanowił do drogiego i trudno dostępnego w tamtych czasach kakao dodać lokalne orzechy laskowe z Langhe. Pierwsze pralinki zostały wyprodukowane w 1865 r . w fabryce Caffarel i do razu podbiły serca turyńczyków. Dziś można ich kosztować w różnych wariantach smakowych wykonanych przez wielu producentów.

Wracając jednak do samej fabryki. Na niewielkiej powierzchni stały różne urządzenia, worki z ziarnem kakao, stosy Gianduiotti, ale wszystkich uwagę przykuwał tradycyjny hydrauliczny mieszalnik z krążącą lśniącą brązową masą oraz mężczyzna, który opowiadał o procesie pozyskiwania kakao. W trakcji rozmowy okazało się, że jest radcą prawnym Silvio Bessone. Słusznie zapytacie co robi prawnik w niedzielne popołudnie rozprawiając o czekoladzie. Po prostu tak mu się spodobał pomysł mocodawcy oraz przyświecająca mu idea, że osobiście się zaangażował w projekt. Podobnie jak Silvio Bessone wierzy, że najlepsza czekolada może powstać jedynie przy ścisłej kontroli producenta nad każdym etapem obróbki ziarna. I tak piemoncki cukiernik nie ogranicza się jedynie do kupowania surowca, ale również bierze aktywny udział w jego pozyskiwaniu. Na Sri Lance i w Ekwadorze założył dwie plantacje biodynamiczne kakaowca osobiście nadzorując proces jego uprawy, zbiorów, fermentacji, suszenia, sortowania aż po prażenie.

Patrząc na te wszystkie cudowne i pachnące słodycze naprałam ochoty na kawę, a dokładnie na Bicerin. To tradycyjny turyński napój na bazie kawy espresso, czekolady i śmietany. Od 1763 roku serwuje się go w niewielkim kieliszku, stąd wzięła się jego nazwa (bicerin w dialekcie turyńskim oznacza mały kieliszek) w malutkim lokalu Al Bicerin. Niestety musiałam tym razem obejść się smakiem, bo nie tylko nie było wolnego stolika, ale przed lokalem ustawiła się kolejka! Może następnym razem szczęście mi dopisze…